اطلاعیه
سی وچهارمین سالگرد تاسیس انجمن دیابت ایران گرامی باد!
۳۴ سال از تآسیس انجمن دیابت ایران می‌گذرد. سال ۱۳۶۸، به دنبال برگزاری چندین دوره‌ی آموزشی دیابت در مرکز طبی کودکان، ضرورت وجود انجمنی آموزشی برای افراد دیابتی مطرح گردید. پیامد یک فراخوان، عده‌ای از متخصصان علاقمند به دیابت ، افراد دیابتی و والدین ایشان در مرکز طبی کودکان گردهم آمدند و به این ترتیب اولین سنگ بنای تآسیس انجمن دیابت ایران گذاشته شد. در آن دوران،
– دیابت، «مرض قند» نامیده می‌شد!
– ابتلا به دیابت ضربه‌ای هولناک برای اعضای خانواده بود چون دیابت را پدیده‌ای مهار نشدنی می‌انگاشتند!
– به دلیل ناآگاهی عمومی ، اکثر افراد دیابتی از آشکار شدن ابتلای خود به دیابت اجتناب می‌کردند!
– پژوهش‌ها نشان می‌داد که سالانه سه تا چهار بار بستری در بیمارستان، پدیده‌ای عادی برای هر دیابتی ، بخصوص کودکان و نوجوانان بود!
– ابزاری به نام «دستگاه خانگی اندازه‌گیری قندخون» وجود نداشت!
– وسایل و ابزار جانشینی انسولین بسیار ابتدایی بود!
– مستندات مربوط به دیابت کمتر از سه عنوان کتاب بود!
-نه فقط درمان مدرن دیابت ناشناخته بود بلکه «روش تزریقات مکرر» روشی آزاردهنده برای دیابتی تلقی می‌گردید!
– و ……
در سال ۱۳۶۹، انجمن دیابت ایران با شعار «آموزش، اساس درمان دیابت» رسماً فعالیت‌های خود را آغاز نمود. همان‌طور که گفته شد، تا قبل از تاریخ ذکر شده ، فعالیت‌های آموزشی انجمن در مرکز طبی کودکان تهران برگزار می‌گردید.
خوشبختانه می توان اعلام نمود که امروزه شاهد نتایج رضایتبخشی در گستره گوناگون دیابت در کشور هستیم. برگزاری سمینارها و کارگاه‌های آموزشی حضوری و مجازی، افزایش تعداد عناوین کتب و مقالات مربوط به دیابت ، پیشرفت و افزایش تنوع ابزارهای کنترل دیابت به رغم برخی کاستی‌ها ، حکایت از بهبود وضع درمان دیابت در کشور است. طبق آمارها و تحقیقات موجود بر هیچ کس پوشیده نیست که انجمن دیابت ایران در این پیشرفت بیشترین سهم را داشته است.
امروزه در سطح جهان «پیشگیری از دیابت و بروز عوارض آن» نوعی صرفه‌جویی به شمار می‌رود و «آموزش» راحت‌ترین و بهترین راهکار این پیشگیری است. آموزشی کاربردی که بتوان با تکیه بر ارزشیابی کیفی آن، از آمار عده‌ی مبتلایان به دیابت و عوارض آن و نیز افزایش هزینه‌های تحمیلی آن کاست . و این درحالی است که متآسفانه در کشور ما هنوز باور به این اصل که « آموزش ، رکن اساسی درمان دیابت است» مورد سهل انگاری و بی‌توجهی قرار دارد! در شرایط کنونی کشورکه حوزه دیابت نیز دچار برخی نارسایی‌ها از جمله افزایش هزینه‌های مهار و کنترل دیابت است آنچه از ما برمی‌آید انتخاب همین راهکار باصرفه یعنی « پیشگیری مبتنی بر آموزش» است.
امیدواریم آینده روشنی برای دیابت در کشور رقم زده شود تا روزی که دیگر کسی دیابت را محدودیت نداند!
